08. Naucz mnie odróżniać dobro od zła

Nickelback - Savin Me

Jesteś zwykłym, szarym człowiekiem, niewyróżniającym się niczym z tłumu. Nie posiadasz żadnych nadprzyrodzonych zdolności czy ukrytych talentów. Wiedziesz spokojne i monotonne życie. Od poniedziałku do piątku chodzisz do pracy lub szkoły. Czasami spotykasz się ze znajomymi. U ciebie, na mieście czy gdziekolwiek indziej. Nie wybiegasz myślami daleko w przyszłość, ale zdarza ci się snuć jakieś marzenia.

Dzień jak co dzień. Wykonujesz swój każdodniowy rytuał: wstajesz z łóżka, ubierasz się, jesz śniadanie, pijesz kawę lub herbatę, a potem wychodzisz, aby zmierzyć się z tymi godzinami pracy, które są twoim obowiązkiem. Nawet nie podejrzewasz, że ten dzień może być inny niż wczorajszy. Że każdy następny dzień nie będzie już spokojny i nudny.

Tak to właśnie jest. Nic nie podejrzewasz. Żyjesz normalnie, spodziewając się, że ten dzień będzie jak każdy poprzedni. Ale tak nie jest. Bo przez jedną godzinę, minutę lub sekundę, nawet przez zwykły przypadek, wszystko może się zmienić. Twoje dotychczasowe życie ulegnie diametralnej zmianie. Wykona obrót o sto osiemdziesiąt stopni. To wydarzenie, które mogło się stać jedynie przez przypadek, będzie skutkowało do końca twojego życia.

Nikt nie mówi, że od razu musi być złe. Może to być zmiana na lepsze. Zobaczysz na chodniku zdrapkę i przez zwykłą ludzką ciekawość ją podniesiesz. Wtedy może się okazać, że wygrałeś.

A może to będzie zmiana ku destrukcji. Będziesz upadał w dół i nie będzie w pobliżu niczego, za co mógłbyś się chwycić. Zaczniesz zasypiać i budzić się, czując jedynie strach, a może nawet przerażenie, które będzie zaciskało na tobie swoje szpony, utrudniało ci złapanie kolejnego oddechu. Przestaniesz wychodzić ze swojego mieszkania.

Aż nie zostanie z ciebie nic. Będziesz zwykłym, bezużytecznym wrakiem człowieka.

~*~

Nie miał bladego pojęcia, co powinien zrobić. On naprawdę ją kochał. Wiedział, że zanim będą mogli stworzyć normalny związek, czeka ich wiele przeszkód, które stały im na drodze. Wierzył jednak, że się to uda, że będą razem. Będą razem się wspierać. I ona też w to wierzyła. Modlił się, aby nic jej nie było. Chciał znów ją przytulić, zobaczyć jej uśmiech i usłyszeć jej głos. Zdawał sobie sprawę z tego, jak ckliwie to brzmi, ale miał to gdzieś.

Jeszcze nigdy nie czuł czegoś takiego. Zazwyczaj chodziło mu tylko o seks. Dobra, zawsze o to chodziło. Szukał łatwych panienek na jedną noc.

Z nią było inaczej. Zupełnie inaczej. Pokochał ją. Była inna niż wszystkie dziewczyny jakie poznał do tej pory. I uciekała na noce, do niego.

Chciał być z nią.

A było to niemożliwe. Przez niego. Bo nie mógł zapewnić jej należytego bezpieczeństwa. Ochronić jej przed tym co złe. Powinien był. Jeśli coś jej się stanie... nie przeżyje tego.

Nie miał pojęcia, gdzie ona jest. Ba! Nie miał nawet pojęcia, gdzie sam się w tamtej chwili znajdywał. Było ciemno, a on był związany i leżał na czymś twardym. Nawet najmniejszy ruch sprawiał mu ból. Pamiętał, jak dostał kilka porządnych kopów po żebrach. Słyszał warkot silnika. Czyli gdzieś go wieziono.

Nie wiedział, ile czasu upłynęło, ale w końcu pojazd się zatrzymał i zgasł. Dobiegły go otwieranie drzwi i kroki. Kroki dwóch osób. Zgrzyt odsuwanej zasuwki.

I drzwi się otworzyły, wpuszczając do środka jaskrawe światło.

~*~

Z niespokojnego snu wyrwał go dźwięk telefonu. Zanim otworzył oczy, zapomniał o czym śnił. Miał jednak tą świadomość, że dotyczyło to czegoś z przeszłości. Stwierdził tak po walącym sercu, przyśpieszonym oddechu i kropelkach potu, które pokrywały jego czoło. Przeczesał dłonią mokre włosy i chwycił szybko telefon. Numer zastrzeżony.

– Edward Cullen – rzucił do słuchawki, podnosząc się z łóżka. Przytrzymując telefon ramieniem, zaczął poprawiać pościel.

– Witam, panie Cullen. – Usłyszał męski głos i o mało co nie jęknął. Czego ten policjant od niego chce? Czy nie wyjaśnił mu ostatnio, aby tego nie robił? – Przepraszam, że dzwonię do pana o tak wczesnej porze, ale aresztowaliśmy dzisiaj człowieka, który twierdzi, że pana zna. I będzie rozmawiał tylko z panem.

– Dużo osób mnie zna, panie inspektorze. – Westchnął. Co za matoł, pomyślał . – Mogę wiedzieć o jakiego konkretnie człowieka chodzi?

– Mówi, że nazywa się... – Usłyszał w tle przewracanie kartek. Zastanawiał się, czy policjant musiał to zrobić czy zrobił to, ponieważ chciał. Miał przeczucie, że z tego drugiego powodu. – O! Mam. Jack Baye.

Słysząc to nazwisko, Edward momentalnie wyprostował się jak struna i chwycił telefon w dłoń. Jego mięśnie się napięły, a oczy zamknęły.

Państwo Baye byli przez jakiś czas dla niego rodziną zastępczą. Dobrzy ludzie. Mieli też chorego syna, Jack'a. Edward się go bał za czasów, gdy u nich mieszkał. Jack często miał napady złości, krzyczał, rzucał rzeczami i wyzywał wszystkich dookoła, chociaż był starszy od Edwarda tylko o trzy lata. Odkąd uciekł od tej rodziny, nie miał pojęcia, co się z nimi działo. Co działo się z Jack'iem i jego rodzicami

Zamrugał oczami i odetchnął kilka razy.

– Dobrze. Przyjadę najszybciej jak to będzie możliwe, panie inspektorze.

Rozłączył się i poszedł do pokoju Ian'a. Jego synek spał spokojnie. Uśmiechnął się lekko. Pies też spał na swoim posłaniu. I dobrze. Przynajmniej nie będzie musiał się martwić bałaganem. Chwilowo. Powinien uprzedzić Esme o tym, co w pięć minut potrafił zrobić jej wnuczek w towarzystwie swojego nowego pupila.

Poszedł do łazienki i wziął szybki prysznic. Ciągle się zastanawiał, o co w tym wszystkim chodzi. Nie miał najmniejszego pojęcia. I nigdy by nie sądził, że Jack go pamięta. Poza tym, Edward miał nowe nazwisko. Skóra zaczynała go parzyć od gorącej wody. Ból pomógł mu na kilka sekund oderwać myśli od Jack'a.

O jedenastej zawiózł syna i Bo do swojej matki.

Bez dwóch zdań musiał wziąć co najmniej dwa tygodnie wolnego. Poświęcić ten czas Ian'owi. Praca prywatnego detektywa zobowiązuje. Ale rola ojca jeszcze bardziej. Nie mógł zaniedbywać swojego największego skarbu. Miał on dopiero trzy lata i musiał czuć się kochany. Jego dzieciństwo powinno być szczęśliwe. A obowiązkiem Edwarda jest mu to zapewnić.

Zawsze starał się wynagrodzić Ian'owi ten czas, kiedy nie mogli być razem, ponieważ musiał pracować i dotrzymywać obietnic, które złożył różnym ludziom. A chwilowo jego najważniejszym zadaniem (nie licząc opieki nad szkrabem) było znalezienie Megan i jej chłopaka.

Obiecał synowi, że odbierze go od babci jak najszybciej, a potem pojechał na komisariat, gdzie był Jack. Musiał się dowiedzieć, o co w tym chodzi. Jakiś młodzik zaprowadził go na salę, gdzie stał tylko stół i dwa krzesła.

Widok Jack'a go... przeraził? Tak, to chyba było odpowiednie słowo. Był chudy, strasznie chudy. Sama skóra i kości. Czarne włosy w totalnym nieładzie, przetłuszczone. Z jego twarzy ktoś chyba sobie zrobił worek treningowy. Nos był złamany, warga przecięta. Podbite oczy, w których widział strach albo nawet przerażenie. Kiedy wszedł na salę i zamknęły się za nim drzwi, Jack uniósł wzrok i wwiercił spojrzenie w detektywa.

– Edward... – wyszeptał, zaciskając drżące dłonie, które leżały na stole, skute kajdankami. Do jego błękitnych oczu napłynęły łzy. – Ja naprawdę nie chciałem tego zrobić.

Wiedział, że ich podsłuchują. Za dużą szybą na pewno stał policjant albo nawet kilku. Oni ich oczywiście nie widzieli. Widzą tylko swoje odbicie.

– Czego nie chciałeś zrobić, Jack? – Wziął krzesło i usiadł obok niego.

– Nie mam pojęcia jak to się stało. Nie wiem. A oni mówią, że są dowody. – Jego wychudzone ciało całe drżało. – Ale to już nie pierwszy raz. Ciągle mi coś umyka. Budzę się w jakichś miejscach i nie pamiętam, skąd się tam wziąłem. Rozumiesz mnie, Edwardzie?

– Staram się, Jack. – Zmarszczył brwi. – Ale dlaczego nie pamiętasz? Brałeś coś?

– Nie! - Potrząsnął głową. – Pamiętasz? Rodzice ciągle nam wpajali, że alkohol i narkotyki są złe.

To nie byli moi rodzice, pomyślał, ale zachował to dla siebie.

– Pamiętam – potwierdził. – Więc dlaczego ty nie pamiętasz?

– Kiedy byłem mały, miałem te napady złości, a potem mi mijało. I ja ich nie pamiętałem.

Edward przypomniał sobie, jak Jack mówił, że to nie on, chociaż wszyscy to widzieli. Słyszał już o takim przypadku.

– Masz rozdwojenie jaźni – powiedział.

– Tak. Ja naprawdę nie chcę krzywdzić ludzi. – Ukrył twarz w dłoniach i zaczął płakać. – Edwardzie, pomóż mi. – Zaszlochał.

– Pomogę, Jack – obiecał i poklepał go po ramieniu. – Nie martw się.

W tej chwili do sali weszło dwóch policjantów. Nie znał ich, ale nie za bardzo go to interesowało. Podniósł się z krzesła i stanął za płaczącym mężczyzną, taksując policjantów wzrokiem.

– Mój klient jest chory. Musi podjąć natychmiastowe leczenie psychiatryczne. Nie może odpowiadać za to, co zrobił – powiedział spokojnie, krzyżując ramiona.

– Zabił człowieka! – warknął jeden z policjantów. Miał co najmniej kilkadziesiąt kilogramów nadwagi i brązowe włosy, w których były już pierwsze oznaki siwizny.

– Czy pan jest głuchy? Mój klient choruje. Rozdwojenie jaźni to bardzo poważna sprawa. Załatwię psychiatrę, który to stwierdzi. A teraz proszę go nie męczyć. I nie życzę sobie, abyście go przesłuchiwali, jeśli nie będzie mnie przy nim.

Zaczął wibrować jego telefon. Przeprosił na chwilę i spojrzał na wyświetlacz. Znowu zastrzeżony. Co tym razem? Warknął cicho i odebrał.

– Edward Cullen – rzucił, nie przestając obserwować Jack'a, jego nowego klienta.

– Panie Cullen, dzwonię ze szpitala. – Usłyszał kobiecy głos, najprawdopodobniej pielęgniarki. – Ja w sprawie tej dziewczyny, którą pan znalazł.

– O co chodzi? – Zmarszczył brwi i spojrzał ukradkiem na policjantów, którzy bacznie mu się przyglądali.

– Ta dziewczyna niedawno się wybudziła ze śpiączki.

To go zaskoczyło. Jej organizm był wyczerpany. Spodziewał się, że dłużej to zajmie. Ale to była dobra wiadomość.

– Przyjadę za pół godziny. – Przeczesał włosy. – Czy powiedziała, jak się nazywa? – Jeśli tak, chciał zadzwonić do Stacy i ta od razu ją sprawdzi.

– Właśnie w tym jest problem, panie Cullen. – Pielęgniarka westchnęła. – Nie pamięta. Straciła pamięć.

____________________________________________________

Dzień dobry!
Znowu udało mi się napisać szybko rozdział, ale być może to jest już ostatni. Poważnie zastanawiam się nad usunięciem/zawieszeniem tego bloga, chociaż CM Patzzy próbuje mnie od tego powstrzymać.
Nic jeszcze nie jest pewne.
Po prostu zauważyłam, że coraz mniej osób komentuje. Naprawdę jestem wdzięczna tym, co robią to cały czas : ) Ale widząc jak wszystko spada, tracę ochotę na dalsze pisanie.
Nie wiem, zobaczymy jak to wszystko będzie : ) Na pewno się dowiecie : )
I zapomniałam ostatnio podziękować za wszystkie nominacje. Oczywiście nie odpowiedziałam na nie, bo jestem leniwa. Może kiedyś nadrobię : )

Jak za każdym razem, proszę o szczere komentarze na temat rozdziału :) Krytykę też zaakceptuję :)

Pozdrawiam,

s.w.e.e.t.n.e.s.s