07. Nie mogę znaleźć powodu, by odejść

Avril Lavigne - You were mine

Mamy przed sobą perspektywę wieloletniego życia. Nie wiemy, czy dożyjemy dwudziestu lat czy stu dwudziestu. Dzień ani godzina naszej śmierci nie jest nam znana, chyba, że sami zaplanujemy własną śmierć. Sześćdziesiąt lat wydaje się długim okresem. Ale prawda jest taka, że wielu z nas nie zauważa, jak życie przecieka mu między palcami. Godziny zamieniają się w minuty, miesiące w dni. Zanim się obejrzymy, minie kilkadziesiąt lat, a w naszych głowach zrodzi się myśl "Ale te lata zleciały". Nie zdajemy sobie sprawy jak wiele minut, godzin czy dni marnujemy w naszym życiu na coś mało pożytecznego. 

Wszystko da się nadrobić. Na przykład lekcje i materiał podczas opuszczonych dni w szkole, ale poświęconego czasu nigdy nie odzyskamy. On minął i musimy się z tym pogodzić.

Dla niektórych kilkadziesiąt lat życia to wspaniała perspektywa, jeśli ma przy swoim boku osobę, z którą chcę się ze starzeć. Inni natomiast mają ze sobą swoje demony. Nie zaszufladkuje się ich i nie będzie się żyło, jakby te demony się rozproszyły. Nigdy nie dadzą nam spokoju. Będzie się wydawało, że gdzieś zniknęły, będziesz miał tą chwilę radości, aż w końcu jeden z tych koszmarów postuka cię palcem w ramię i powie: "Hej. Tutaj jestem. Nigdy cię nie zostawię, pamiętaj".

Zastanówmy się nad naszym życiem. Nad tym jak chcemy aby ono wyglądało. Zanim podejmiemy decyzję, poświęćmy trochę czasu, aby poważnie się nad tym zastanowić. Możesz wybrać dobrze, jeśli kierunek swojego postępowania przestudiujemy kilka razy. W pośpiesznym postępowaniu możemy popełnić wiele błędów, być może zranić wiele ludzi. I być może nie zdołamy tego naprawić, a demony wproszą się do naszego życia i zostaną do końca. 

Być może, ale tylko być może, będą zganiały sen z twoich powiek, a gdy zaśniesz, wpełzną do twojego umysłu, tworząc koszmary. Nie będziesz wiedział jak sobie ze wszystkim radzić, aż twoim jedynym rozwiązaniem będzie podcięcie sobie żył, zaciśnięcie pętli na szyi, skoczenie z mosty czy pod pędzący tramwaj.

~*~

Miedzianowłosy chłopiec wbiegł do dużego domu, a towarzyszący mu śmiech rozniósł się po całej posiadłości. Był już wieczór i wiedział, że jego tatuś niedługo przyjedzie, aby go stąd odebrać. Pojadą do domu, tatuś go wykąpie, opowie bajkę i pójdzie spać.

Wpadł do kuchni zdyszany, gdzie jego babcia piekła mu ciasteczka z kawałkami czekolady. Za nim do pomieszczenia wszedł blondyn, który zbliżał się już do pięćdziesiątki. Mimo swojego wieku, jego uroda nie przeminęła. Złożył na ustach żony czuły pocałunek i napełnił dwie szklanki zimnym sokiem.

– Wykończysz mnie – zaśmiał się, spoglądając na wnuka. – Nie jestem taki młody jak twój ojciec.

– Ale i tak nieźle się trzymasz. – Kobieta puściła mu oczko i włożyła blachę do piekarnika. Ustawiła odpowiednią temperaturę i czas.

– Jestem w końcu lekarzem, wiem jak o siebie dbać, – Rozciągnął usta w szerokim uśmiechu i posadził sobie chłopca na kolanach.

Ktoś zadzwonił do drzwi.

– To pewnie Edward. – Esme wytarła ręce w ściereczkę i wyszła, aby otworzyć.

Nie myliła się. Wróciła po krótkim czasie ze swoim synem, który trzymał w rękach pudełko, przepasany czerwoną wstążką. Na górze była kokardka. Na twarzy mężczyzny był uśmiech, ale już na pierwszy rzut oka było widać, że jest zmęczony.

– Co to? – zapytał podekscytowany chłopiec, zrywając się z kolan dziadka. W jego zielonych oczkach błyszczały iskierki.

– Prezent. – Edward kucnął, stawiając pudełko na podłodze. Rozwiązał kokardkę. – Otwórz.

Nie było potrzeby powtarzać mu tego po raz kolejny. Uniósł szybko wieko i pisnął zadowolony.

– Dzienkuje! – Zaklaskał w rączki, a potem wyciągnął szczeniaka z pudełka. Miał już na sobie czarną obrożę, a przy niej nazwisko i numer telefonu właściciela, tak na wszelki wypadek. – Jest ślicny! – Psiak zaczął lizać chłopca po twarzy, co wywołało jego radosny śmiech. – Ble! Psestań! – Odepchnął szczeniaka, ale ten znowu się na niego rzucił.

Edward obserwował tą scenkę z uśmiechem. Uwielbiał spełniać zachcianki swojego synka, ale nie chciał go za bardzo rozpieszczać. Ale szczeniak nie wydawał mu się żadną przesadą, szczególnie, że Ian prosił go już od dawna, aby kupił mu pieska. Poza tym określamy mianem najlepszego przyjaciela człowieka. Wolał, aby jego syn bawił się z psem niż całe dnie siedział na kanapie, oglądając telewizje.

– Teraz musisz o niego dbać – powiedział, odsuwając pudełko na bok. Esme je wzięła od razu i wyniosła. – Jak go nazwiemy?

– A to chłopiec, cy dziewcynka? – Spojrzał na ojca, siedząc na podłodze i ciągnąc psa za obrożę.

– Chłopiec – zaśmiał się i pocałował synka w czółko.

– To... Bo! – Uśmiechnął się szeroko.

– Dobrze, będzie Bo. – Trochę dziwaczne imię, według niego, jak dla psa, ale nie interesowało go to. Skoro jego mały chłopiec tak chciał, to tak właśnie będzie.

– Gdzie bendzie spał?

– Jeszcze zobaczymy kochanie. Na razie jest malutki, to będzie spał z nami w domu, a jak trochę podrośnie, to razem zbudujemy mu wielką budę, zgoda?

– Pewno! – Pokiwał energicznie głową i przytulił się do ojca, cmokając go w policzek. – Dzienkuje tatusiu.
– Nie ma za co skarbie. – Pogłaskał malca po plecach. – Wracamy do domu?

Pół godziny później wszedł do przestronnej willi, z Ian'em na rękach, a szczeniak dreptał za nimi, wesoło merdając ogonkiem. Chłopiec nie mógł oderwać zielonych oczu od swojego prezentu.
– Zjemy kolację, wykąpię cię i idziemy spać, tak? – Edward posadził syna na krześle, a pudełko z ciastkami od Esme postawił wysoko na szafce.
– Mhm. Kcem płatki cekoladowe. I das trochę ciastecek? – Zeskoczył z krzesełka i usiadł na podłodze, aby bawić się z psem.
– Dam, dam. Poczekaj tutaj. – Pocałował synka w czółko i zszedł do garażu. Z bagażnika wyjął kilka rzeczy, które kupił dla Bo, w tym karmę. Wniósł je do domu i zatrzymał się w drzwiach kuchni.
– Ian... Co wy zrobiliście? – Próbował wyglądać na złego, ale i tak nie mógł. Uśmiechnął się szeroko.
Jedzenie było porozrzucane po podłodze. Chyba wszystko co Ian'owi udało się wyjąć z szafek i lodówki. Będzie miał w cholerę sprzątania.
– Bo był głodny! – Przytulił do siebie psiaka. – Jesteś tatusiu sły?
– Nie skarbie – zaśmiał się. Odstawił rzeczy i wziął malca na ręce. – Zapewniłeś mi bardzo dużo sprzątania i kolejne zakupy. I nie tylko ciebie będę musiał umyć. – Spojrzał w dół, na szczeniaka. W jego sierści było jedzenie. Psiak zaszczekał wesoło.
– Kooocham cię tatusiu! – Objął ojca za szyję i przytulił się do niego mocno.
– Ja ciebie też kocham skarbie – szepnął, przyciskając wargi do jego czoła.
Planował później zostać ojcem. Dopiero gdy uda mi się ukończyć studia, zrobić karierę. Jego plany szlag trafił, ale nie było choćby chwili, aby się nie cieszył z takiego rozwoju wypadków. Ian był dla niego całym światem. Był dla niego gotów zrobić wszystko. Zabić kogoś, a nawet zabić siebie. Wszystko, aby tylko chronić swój największy skarb.
Nie mógł sobie teraz wyobrazić, jak wyglądałoby jego życie, gdyby ten mały chłopiec nie wkroczył do jego świata.

~*~

Słyszała czasem rozmowy. Zastanawiała się jednak czy naprawdę się tak dzieje, czy też te głosy to wytwór jej wyobraźni. Próbowała poruszyć choćby małym palcem, ale nie mogła się odnaleźć we własnym ciele. Głowa ciągle jej boleśnie pulsowała.

– Jej stan się nie poprawia. – Usłyszała męski, zachrypnięty głos. Już wcześniej go słyszała. Przynajmniej tak jej się wydawało.

– Sądzi pan, że wyjdzie z tego? – Tę kobietę też słyszała. Jeśli naprawdę słyszała cokolwiek.

– Jest młoda i wydaje się silna. Miejmy nadzieję, że tak. Na razie musimy czekać, aż się wybudzi.

Głosy zaczęły przechodzić w szmery, aż w końcu znowu zapadła się w tą nieznajomą otchłań.

Kiedy kolejny raz się "obudziła", było inaczej. Przede wszystkim, wiedziała gdzie są poszczególne części jej ciała. Potrafiła zacisnąć pięść, chociaż wymagało to ogromnego wysiłku z jej strony. Taki drobny gest, a zabierał dużo siły. Niestety, odnajdując się we własnym ciele, zaczęła także czuć ból. Nie znała jego źródła. Po prostu bolało ją wszystko. Nogi, ręce, a wydawało się, że nawet włosy, aż po ich końcówki. 

Rozprostowała dłoń i palce, odczekała chwilę, aby jej siły chociaż odrobinę wzrosły, a potem otworzyła oczy.

____________________________________________________________

Witam!

Rozdział planowałam wstawić w sylwestra, ale niestety, nie udało mi się to. Chociaż byłam u chrzestnego i miałam ze sobą laptopa, nie miałam nastroju aby rozdział skończyć. Miałam gorsze chwile tego dnia, ale zdarzały się też lepsze momenty, chociaż ich było mniej niż tych gorszych. No, nieważne. 

Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał : ) Skończyłam go tylko dlatego, że mój kuzyn kazał mi laptopa włączyć. W rozdziale dużo się nie działo, ale o to mi chodziło ^.^

No i oczywiście Bell w końcu się obudziła : )

Proszę was o szczere komentarze. One naprawdę wiele dla mnie znaczą :>