09. To w porządku, że czujemy strach

Avril Lavigne - Everybody Hurts

Cierpienie.

Czym ono tak właściwie jest? Jak się zaczyna?

Na świecie żyje wiele milionów ludzi. Dziesiątki z nich mijamy na ulicy. I prawie każdy z nich cierpi, chociaż my nie zdajemy sobie z tego sprawy.

Niektórzy z nich kryją swoje uczucia za maską uśmiechu. Na pokazywanie prawdziwych uczuć pozwalają sobie dopiero, gdy są sami. Zamknięci w ścianach swojego pokoju. Żyjesz z dnia na dzień. Masz coraz więcej problemów. Jeden powodowany drugim. I każdy coraz bardziej poważniejszy. Nosisz na barkach coraz większy ciężar, który cię przytłacza. Nikomu nie mówisz o swoich zmartwieniach, dlatego coraz bardziej cię przygniatają. Próbujesz być silny, ale to nie zawsze ci wychodzi. Przygniatają cię na tyle, że zaczynasz drżeć, płakać, krzyczeć. Oddech robi się coraz cięższy, każdy następny wdech trudniejszy do zaczerpnięcia. Wydaje ci się, że już więcej tak nie dasz rady.

Ale to minie. Nie na zawsze. Może na kilka dni. I znowu wróci. Każdy następny cios będzie silniejszy. Będziesz chciał się poddać. Być może to zrobisz. A być może powstrzyma cię myśl, że zostawisz swoich bliskich. Rodzinę, przyjaciół. Że sprawisz im tym odejściem potężny ból. Większy niż sam czujesz.

Właśnie.

A kim jest przyjaciel?

To członek rodziny, którego sam sobie wybrałeś. Osoba, której ufasz bezgranicznie, której powierzasz swoje sekrety i wiesz, że u niej są bezpieczne. Ktoś, na kogo możesz liczyć o każdej porze dnia i nocy. Wiesz, że jeśli wykonasz telefon z prośbą o pomoc, będzie u ciebie najszybciej jak to możliwe. Bez względu na to jacy jesteśmy, bez względu na nasze wady. On zawsze przy nas będzie. Jeśli tylko  jest prawdziwym przyjacielem.

Bo wielu jest fałszywych. Odwracają się od nas przy pierwszej lepszej okazji. Zamiast pomóc nam dźwigać nasz ciężar, tylko go zwiększają.

~*~

W drodze do szpitala poprosił Stacy, aby skontaktowała się z rodzicami Jack'a. Jakiś lekarz na pewno musiał już stwierdzić u niego rozdwojenie jaźni. To mu pomoże. Jack nie zostanie skazany za to, co zrobił. Nieważne czy zabił jednego człowieka czy kilku... kilkunastu. Nie odpowiadał za swoje czyny. Tą chorobę da się wyleczyć, ale musi to potrwać bardzo długo.

Skąd to wiedział? To bardzo proste. Już raz miał do czynienia z osobą, która była chora na rozdwojenie jaźni. I to była kobieta. Na pozór spokojna bibliotekarka. Ale kiedy przyszło co do czego, zmieniała się o sto osiemdziesiąt stopni. Jej fryzura ulegała modyfikacji, styl ubierania się też. Nie zgłosiłaby tego pewnie nigdzie, ale któregoś dnia obudziła się w swoim łóżku, a obok niej leżało zakrwawione ciało jej własnego męża. Nóż, którym został zadźgany, trzymała w dłoni. Niestety, poczucie winy sprawiło, że kobieta popełniła samobójstwo, podczas gdy była w więzieniu.

Ponówmy to pytanie: skąd to wiedział? Pierwszy powód to taki, że był dobrym detektywem. Jednak drugi to ten, że zanim kobieta popełniła samobójstwo, rozmawiał z nią. Co więcej, był świadkiem jak się "przemienia". A złożył jej wizytę tylko dlatego, że bardzo ją lubił. Ją i jej męża, który był bratem Stacy. Tak, tej samej Stacy, która jest jego asystentką czy też sekretarką. Mówcie na to jak chcecie.

Jednak i tak jego myśli w największym stopniu zajmowała dziewczyna ze szpitala. Straciła pamięć. Więc to wszystko nie zakończy się tak szybko, jak podejrzewał na początku. Nie będzie umiał zostawić dziewczyny, o ile będzie mógł jej pomóc. A to na pewno będzie bardzo trudne, skoro nie nawet wiedział, od czego ma zacząć. Prawdę powiedziawszy nie miał jeszcze styczności z osobą, która zamiast wspomnień miała w głowie totalną pustkę. Chociaż to jest na pewno częstsze niż rozdwojenie jaźni.

Ale być może to tylko przejściowa amnezja. Dziewczyna mogła odzyskać pamięć za kilka dni. Może od razu w całości albo stopniowo. Ale mogła też jej w ogóle nie odzyskać. Będzie musiał zapewnić jej nowe życie.

Potarł dłonią czoło, zatrzymując się na szpitalnym parkingu. Był świadom tego, że jeśli zostawiłby dziewczynę na pastwę losu, miałby potem wyrzuty sumienia. Taki już miał charakter. Chciał pomagać ludziom. Pewnie dlatego, że jemu przez długi czas nie miał kto pomóc. Stało się to dopiero gdy trafił do szpitala pod opiekę Carlisle'a. On i jego żona stali się dla niego kimś ważnym. Stali się jego rodzicami. I za to będzie im wdzięczny do końca życia.

Po kilku minutach znalazł się na korytarzu, gdzie stał też lekarz prowadzący dziewczyny, Jeff Donovan.

– Witam, doktorze – powiedział, zatrzymując się pół kroku przed nim.

– Dzień dobry, panie Cullen. – Doktor uśmiechnął się delikatnie. – Może pan do niej wejść, ale proszę jej nie przemęczać, dobrze? Dopiero się wybudziła.

– Naturalnie. – Skinął ledwie zauważalnie głową. – Wiadomo, co spowodowało amnezję?

– Być może ta rana na skroni. Albo uderzyła się w głowę, albo miała ciężką przeszłość. – Lekarz wzruszył ramionami. – Możemy tylko spekulować, panie Cullen.

– Rozumiem. Wiadomo, czy odzyska pamięć?

– To na pewno, panie Cullen. Na razie zaczekamy, bo może ona być przejściowa. Wie pan, będzie odzyskiwała pamięć stopniowo. Będą jej się przypominały jakieś fragmenty, które wkrótce złożą się w całość. Jeśli nie, spróbujemy hipnozy. Musimy po prostu uzbroić się w cierpliwość.

Detektyw ponownie skinął głową, a w kącikach jego ust zamajaczył cień uśmiechu.

– Pan tu jest lekarzem, doktorze Donovan. Mam tylko nadzieję, że pańskie metody przyniosą pozytywne skutki i dziewczyna odzyska pamięć.

– Właśnie... – zaczął niepewnie i zmarszczył czoło. – Jest pan detektywem – urwał na chwilę, widząc spojrzenie Edwarda, który powstrzymał kąśliwą uwagę. – Znaczy... To nie mój interes, ale chciałbym,  aby pomógł pan tej dziewczynie.

O, no proszę, pomyślał. Czy zrobiłby źle, gdyby odmówił? W końcu tylko znalazł dziewczynę, nie ma pojęcia kim ona jest ani jak ma na imię. Więc z jakiej racji miałby jej pomóc? Cóż, to łatwo powiedzieć. Ale był zbyt szlachetnym człowiekiem, aby odmówić.

– Zrobię wszystko, co w mojej mocy, doktorze, aby dowiedzieć się czegokolwiek o tej dziewczynie, zanim sama będzie w stanie podać jakiekolwiek informacje.

– Proszę jej nie przemęczać – powtórzył doktor, odwrócił się na pięcie i odszedł.

Cullen patrzył za nim przez chwilę, a potem nacisnął klamkę i wszedł do jasnego pomieszczenia. Czy było już wspominane, że nienawidził szpitali?

Zanim zamknął za sobą drzwi, czekoladowe oczy brunetki zwróciły się w jego stronę. Pierwsze co w tej chwili pomyślał, to fakt, że dziewczyna jest bardzo ładna i na pewno młoda.

– Dzień dobry – przywitał się, podchodząc do łóżka. Dziewczyna przez cały czas nie spuszczała go z oczu. – Nazywam się Edward Cullen.

Kiedy się przedstawił, w jej oczach zauważył dziwny błysk. Usta dziewczyny wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu.

– Ja pana znam – szepnęła słabym głosem, tym samym wprowadzając młodego detektywa w osłupienie.

~*~

Siedział przy barze, popijając piwo, które na pewno miało w sobie więcej wody niż alkoholu. Ale czego można się spodziewać po takich miejscach? Odwrócił głowę i spojrzał na scenę, gdzie jakaś blondynka, w samej seksownej bieliźnie, wyginała swoje ciało przy rurze. Była niezła, to mógł przyznać. Uśmiechnął się lekko i pociągnął łyka czegoś, co miało być piwem.

– To jest Cassie. – Usłyszał głos jakiegoś mężczyzny.

Spojrzał na niego. Facet był około trzydziestki, miał czarne włosy i co najmniej dwadzieścia kilo nadwagi. Był ubrany w dżinsy i za małą koszulę. Eric, albo raczej David, pomyślał, że guziki koszuli bruneta zaraz się oderwą. Może nawet komuś wpadną do jedzenia lub napoju.

– Aha – powiedział. Co go interesowało imię striptizerki? Chociaż może weźmie ją do swojego mieszkania. Może okaże się dobra nie tylko w tańcu. Oj tak, taka perspektywa mu się podobała.

– Ale to na pewno nie jest jej prawdziwe imię. Jak pan sądzi? – kontynuował brunet, pijąc dietetyczną colę.

– Ja sądzę, że ta cola nic ci nie pomoże i powinieneś kupić większą koszulę – powiedział spokojnie i znów odwrócił się w stronę sceny.

Za Mała Koszula już się nie odezwał i nawet zmienił sobie miejsce. Ciekawe czy znajdzie sobie kolejną osobę, aby dyskutować na temat (nie)Cassie. Przecież to logiczne, ze striptizerki nie podają swoim prawdziwych imion, tylko tańczą pod pseudonimami. Z tego co słyszał, jedna tancerka w tym barze nazywała się Gorąca Kotka. Ciekawe czy Za Mała Koszula też miałby jakieś wątpliwości, czy był to jej pseudonim czy też nie.

Zastanowił się przez chwilę, czemu wcześniej nie wybrał wolności. Czyż to nie fajne? Siedzisz sobie w barze, pijąc ohydne piwo i patrzysz na świetną laskę ze świetnym ciałem. Wcześniej to nie zawsze było możliwe. Kiedy nazywał się jeszcze Eric Mercer, miał wielu wrogów. Nawet podczas przyglądania się takiej zwykłej Cassie, ktoś mógł chcieć go zabić. Takich sytuacji miał już wiele. Ale był zbyt dobry w swoim fachu, aby na to pozwolić.

Teraz nazywał się David Horne i nie miał ani jednego wroga. Przynajmniej do tego momentu. Chociaż może Za Mała Koszula już się do nich zaliczał. Ale jeśli David będzie wiódł takie życie jak do tej pory, to nie będzie miał takich wrogów jak Eric.

Zaśmiał się pod nosem i odstawił kufel, a następnie wyszedł z baru.

Czy on nie okłamuje samego siebie?

_________________________________________________

Witam :)

Rozdział pewnie pojawiłby się wcześniej, gdyby nie fakt, że cały czas mam jakieś dziwne dni no i muszę to jakoś ogarnąć, bo długo tak nie wytrzymam. I nie chcę powtórki z tego co było rok temu :)

Ale nie przynudzam. Rozdział jest, ale nie mam pojęcia czy pojawi się 10. Strasznie ciężko mi się pisało ten i ciągle myślę o usunięciu AL. Zobaczymy jak wszystko się potoczy :)

Jak zawsze proszę wszystkich czytelników o szczere komentarze, które dla mnie naprawdę wiele znaczą i są cholerną motywacją do dalszego pisania. Nawet te, które składają się z dwóch słów.

Pozdrawiam,

s.w.e.e.t.n.e.s.s