03. Ocal mnie dokładnie na czas

Skillet - Hero

Odwaga.

Ta cecha nie dotyczy każdego. Niestety. Wielu z nas to tchórze. 

Boimy się najmniejszych rzeczy. Boimy się zaryzykować. Boimy się stanąć twarzą w twarz ze swoimi problemami. Ryzykujemy czyjeś życie, aby ochronić swoje. Bo jesteśmy tchórzami.
To jest właśnie przykra prawda. Widząc jak czai się niebezpieczeństwo, staramy się od niego uciec jak najdalej, aby ocalić swoją skórę. Nie obchodzi nas to, że przez nasze tchórzostwo mogą ucierpieć inni. A nawet jeśli, wypieramy ze swojego umysłu poczucie winy.
Na szczęście na tym świecie są jeszcze ludzie, którzy wygrywają ze strachem i potrafią pomóc innym, nie bacząc na to, że sami mogą przy tym ucierpieć.

~*~

Odwaga? A może tchórzostwo? Która z tych dwóch cech tyczyła się przystojnego, zielonookiego detektywa? To bardzo proste pytanie, a jeszcze prostsza była odpowiedź. Odwaga. Bo czy człowiek, który ryzykuje swoim życiem, aby ocalić niewinną osobę, może zostać nazwany tchórzem? Kolejne pytanie mogłoby brzmieć: Czy jako detektyw mógłby być tchórzem? 

Owszem, detektyw może nie mieć w sobie za grosz odwagi. Lecz tylko wtedy, gdy jego praca polega na robieniu zdjęć niewiernym mężom lub żonom.

Właśnie na tym polegała kiedyś praca Edwarda. Jechanie za mężczyzną, któremu nie ufała żona (i na odwrót), ale od samego początku pracy detektywa ciągnęło go do czegoś więcej. Zajęcie, które miał, nie satysfakcjonowało go ani trochę. Przejście do niebezpieczniejszych zadań przyszło mu naprawdę przez przypadek. Nie miał jeszcze własnej firmy. Słyszał, jak jego szef rozmawia z jednym z najlepszych detektywów o najważniejszej sprawie, jaką dostali. Rzucił propozycję, co mogliby zrobić, aby śledztwo ruszyło do przodu. Zawsze będzie pamiętał ich miny. Obaj popatrzyli na siebie, zapewne myśląc: Czemu nie wpadliśmy na to wcześniej? Jak się okazało, to było strzałem w dziesiątkę.

Doskonale pamiętał na czym polegała tamta sprawa. Także zaginięcie młodej dziewczyny. Aimee, jeśli się nie mylił. Ale z niej przynajmniej nie robiono niewiniątka. Jak się okazało, nastolatka zaszła w ciążę ze swoim nauczycielem historii. Jej chorobliwie zazdrosny były chłopak ją porwał, a następnie żywcem zakopał w ziemi. Cóż, są ludzie, którzy nie mają skrupułów.

Od tamtego momentu Edward dostawał coraz poważniejsze zlecenia, aż w końcu pożyczył sporą sumę pieniędzy od rodziców i ruszył z własną firmą detektywistyczną. Często współpracował z policją. Kiedyś myślał nawet aby wstąpić do FBI lub innej jednostki specjalnej, ale to byłoby bardziej niebezpieczne niż jego paca. Większe ryzyko, że skończy swoje życie na akcji. A nie mógł zostawić Ian'a samego, bez matki i z możliwością straty ojca.

Wrócił późnym wieczorem i pierwsze co zrobił, to zajrzał do pokoju synka. Mały spał w swoim łóżeczku, przytulając do siebie dużego misia. Bezszelestnie podszedł do łóżeczka, zdjął z siebie ubrania i położył się obok synka, uważając, aby go przypadkiem nie obudzić. 

Westchnął cicho i zamknął oczy. Znowu nic w sprawie Megan. Nikt nie wierzył w ucieczkę z domu. On wprawdzie też nie, ale porwanie również nie wchodziło w grę. Co wiedział na pewno? Ktoś go ciągle okłamuje. Rodzice na pewno nie. Chcą odnaleźć córkę i nie ukryliby żadnego faktu. Więc kto? Odpowiedź jest prosta: przyjaciółka zaginionej. Następnego dnia będzie musiał pojechać do domu Ashley i ją trochę przycisnąć. Na pewno wie coś, czego mu nie powiedziała.

Może Megan miała chłopaka? Może to z nim spotkała się tamtej nocy, której zaginęła? Zaginęła, nie uciekła. Pomyślmy logicznie. Czy gdy ucieka się z domu, nie bierze się ze sobą jakichś ubrań, pieniędzy? W tym przypadku ubrania i karta Megan były w jej pokoju. Co jeszcze? Co przeoczył?

Musiał znaleźć jej telefon. Być może na nim znajdowało się coś, co pomogłoby mu w rozwiązaniu tej sprawy. Dziewczyna nie mogła się rozpłynąć w powietrzu. Ktoś, kto był zamieszany w jej zaginięcie, bardzo dobrze to wszystko wykombinował. Jednak nikt nie jest perfekcyjny. Każdy zostawi po sobie jakiś ślad. Choćby najmniejszy, który on musiał znaleźć.

Głowa zaczęła go boleć. Westchnął cicho i przytulił do siebie Ian'a, całując go wpierw w czoło. Co by zrobił, gdyby to ten mały chłopiec zaginął? Nie miał pojęcia. Ale szukałby go dniami i nocami. Przeszukałby każdy centymetr świata, jeśli byłaby taka potrzeba. Utopił nos w jego miedzianych włoskach. Nigdy nie zamierzał pozwolić, aby stała mu się jakakolwiek krzywda. Zamierzał go chronić całe swoje życie. Taka jest rola rodziców.

– Tatuś. – Usłyszał cichy szept, a drobne ciało chłopca wtuliło się w niego mocno. – Psysedłeś.

– Zawsze przychodzę, kochanie. – Poprawił kołdrę. – Byłeś grzeczny? – Uśmiechnął się lekko, widząc, jak chłopiec przeciera oczy piąstkami.

– Zawse jestem. Pójdziemy jutlo na lody? – zapytał.

Ledwo co się przebudził, a już myśli o słodkościach. Edward miał powiedzieć, że następnego dnia czekało go dużo pracy i nie da rady, ale zobaczył proszący wyraz twarzy chłopca.

– Pójdziemy – szepnął. – Ale teraz musisz iść spać, bo jest bardzo późno. Dobranoc, szkrabie.

– Doblanoc, tatusiu.

Nie zgasił lampki na noc. Ian bał się ciemności i światło zawsze było zapalone. W jego pokoju i w swojej sypialni mężczyzna specjalnie zamontował regulowane światło, które czasem zastępowało lampkę. Nie był idealnym ojcem, ale starał się być jak najlepszy.

Ojciec Edwarda zmarł, gdy ten miał trzy lata. A dokładniej zapił się na śmierć. Nigdy nie przytulił swojego syna, nie zabrał go na spacer, nie grał z nim w piłkę czy inne gry, choćby planszowe. Przynajmniej Edward niczego takiego nie pamiętał. Pamiętał za to wrzaski i ciągłe kłótnie z jego mamą. Był beznadziejnym ojcem. Nie był zadowolony z ciąży swojej żony, Elizabeth. Próbował nakłonić ją, aby oddać dzieciaka do domu dziecka, albo nawet wyrzucić do jakiegoś śmietnika. Po co im był jakiś wrzeszczący bachor? Ale Elizabeth nie zamierzała się na to zgodzić. To był jej syn, którego kochała. Nie mogła zapewnić mu luksusów, ale mogła zapewnić to, co było najważniejsze: miłość.

A potem, w wieku sześciu lat, stracił nawet ją. Został s a m. Był małym i przestraszonym chłopcem, który co kilka miesięcy trafiał do innej rodziny, aż uciekł i przez jakiś czas był bezdomny. Ale w końcu los postanowił mu to wynagrodzić i spotkał państwa Cullenów, którzy go pokochali, a on pokochał ich. Byli dla niego jak rodzice, dlatego starał się być dla nich jak najlepszym synem.

– Babcia obiecała, se pojedziemy do wesołego miastecka! – Chłopiec gestykulował rękami, relacjonując ojcu swój wczorajszy dzień.

Chciał, aby wiedział o nim wszystko. Opowiadał w najdrobniejszych szczegółach. A Edward słuchał wypowiedzi syna, chłonąc każde słowo. Dzięki temu czuł, że był z nim przez cały czas. Pewnie innego rodzica by nie zainteresowało to, jaką bajkę oglądało ich dziecko, jakimi zabawkami się bawiło, ale on chciał to wiedzieć. Podobało mu się to, że synek mówi mu o wszystkim i obaj czerpią z tej czynności taką samą przyjemność.

– Z kim pojedziecie do tego wesołego miasteczka, brzdącu? – zaśmiał się, przyciskając usta do jego pulchnego policzka.

– S tobom, no a s kim, tato? Guptas s ciebie. – Poklepał ojca po czole, co rozbawiło miedzianowłosego, a jego śmiech rozniósł się po ulicy.

Kilka osób przystanęło, tylko część na nich spojrzała, ale prawie wszyscy się uśmiechali. Gdzieś przeczytał, że to kobiety zajmują się dziećmi. Ale gdyby jego synkiem zajęła się Sara... Nie miał pojęcia jak wyglądałoby teraz życie Ian'a i... szczerze? Nie chciał sobie tego ani trochę wyobrażać. Nie mógłby żyć bez tego małego szkraba, który każdego dnia budzi go ciągnięciem za włosy.

– No dobrze, to pojedziemy do wesołego miasteczka jak tylko będę miał wolne, może być? – Połaskotał szkraba po nosie. Chłopiec złapał go oburącz za dłoń.

– Dobse, panie zaplacowany. – Mały zachichotał. Edward zrobił to samo.

– Panie zapracowany? Robisz się coraz bardziej pyskaty, brzdącu! – Podrzucił go lekko do góry.

– Po tacie! – krzyknął ze śmiechem i wtulił się w ojca mocno. – Ale mje kosias?

– Kosiam cię. – Poczochrał mu włoski.

Szli ulicą, śmiejąc się i rozmawiając o różnych głupotach. Chwile, w których sam na sam z synkiem pozwalały mu się odprężyć, zapominać o wszystkich problemach, nie myśleć o przeszłości.

– Tatusiu, pac! Jaki ślicny! – Chłopiec wskazał na coś małym paluszkiem. Wzrok Edwarda powędrował w kierunku, który wskazywał jego skarb.

Na chodniku siedział bury kot i patrzył się w ich stronę. Zamiauczał i się podniósł. Powoli zaczął wchodzić do ciemnego zaułka. Obejrzał się i znów miauknął, jakby chciał, aby poszli za nim. Nonsens, pomyślał Edward, ale mimo tego, kierowany jakimś dziwnym przeczuciem, także skierował się w głąb zaułka, jednocześnie wyjmując zza paska spodni broń, którą zawsze miał przy sobie.

– Tatusiu? – Chłopiec wtulił się przestraszony w ojca.

– Spokojnie skarbie, nic się nie dzieje. – Pocałował malca we włosy i trzymał go lewą ręką. W prawej miał broń.

Usłyszał jakiś szmer, a potem cichy jęk i bynajmniej ich sprawcą nie był kot, bo ten spokojnie siedział obok jego nóg. Zmarszczył brwi. Co, do cholery?! Zrobił dwa kroki do przodu i już wiedział, co wywołało te dźwięki.

Albo raczej kto.

~*~

Muzyka ani trochę nie przypadła mu do gustu, ale nie był tu po to, aby słuchać piosenek puszczanych przez DJ'a. Odwrócił się na stołku barowym, trzymając w prawej dłoni piwo, a między palcami lewej ręki miał papierosa wypalonego do połowy. Jego wzrok uważnie przeczesywał parkiet, przyglądając się dokładnie każdej tańczącej dziewczynie i odrzucając potencjalne kandydatki.

Myślał, że ta mała dziwka się nada, ale jak się okazało, była za bardzo ciekawska i świętoszkowata. Lubiła takie gówno jak romantyzm. Róże, kolacja przy świecach i inne tego typu pierdoły. A on wręcz przeciwnie. Nienawidził się starać, a przede wszystkim: czekać. Przy niej musiał robić obie z tych rzeczy. Wiedział, że w końcu ją zdobędzie. Wydawało mu się, że to tylko kwestia kilku tygodni. Jednak się przeliczył.

Mała suka zaczęła węszyć.

Na szczęście już jej nie ma. Pozbył się problemu. Wącha teraz kwiatki od spodu i już nie jest dla niego zagrożeniem. Był stuprocentowo pewien, że nie zdążyła pójść na policję, złożyć zeznań i ewentualnie pokazać dowodów, jeśli takowe posiadała. Gdyby tak było, już oglądałby świat przez kratki.

Nie zawsze był taki. Nie należał do grzecznych dzieci, to jasne. Lubił podokuczać młodszym, nastraszyć ich. Jednak gdy wkroczył w dorosłe życie, był zupełnie inny. Gardził przemocą, dostał się na studia. Uczelnia Yale. Chciał być prawnikiem. Już wyobrażał sobie siebie, jak broni swoich klientów i wsadza do więzienia złych ludzi.

Dlaczego tak więc się potoczyło? Dlaczego sam został złym człowiekiem? Chociaż słowo "zły" zupełnie tutaj nie pasuje. Jest zbyt łagodne.

Odpowiedź na pytania była dość prosta. Przynajmniej dla niego. Zakochał się. Kochał Lucy. Była najpiękniejszą, a zarazem najmądrzejszą kobietą jaką znał. Wydawać by się mogło, że nie ma szczęśliwych związków. Zawsze pojawiają się jakieś zgrzyty i pęknięcia, które pozostają. Może się też wydawać, że one z czasem znikną. Nie. Mogą się zrobić jedynie mniejsze, ale zawsze będą wyczuwalne, będą dawały o sobie znać.

A potem... Jeden mężczyzna potrafił w ciągu kilku minut zrujnować całe jego życie, którym była Lucy. Sprawił, że cały jego świat zawalił mu się w posadach. Bo jaki był sens tego wszystkiego, kiedy Lucy nie żyła?

~*~

Jej mózg słabo kontaktował i straciła całkowitą kontrolę nad własnym ciałem. Nie miała zielonego pojęcia gdzie jest i co się z nią za chwile stanie. Spróbowała zmusić się do jakiegoś ruchu, ale nic z tego. Była jakby sparaliżowana, ale wiedziała, że to nieprawda. Ten paraliż, chwilowy czy też nie, był skutkiem substancji, którą jej wstrzyknięto.
Pomyślała o swojej rodzinie. Co oni teraz przeżywają, nie mając od niej żadnych oznak życia? Czy jej szukają? Na pewno. Kochali ją. A ona kochała ich. Żyła w szczęśliwej rodzinie. Pełnej miłości.
Usłyszała jakieś głosy, ale nic nie rozumiała. Dźwięki, które powinny być słowami, były jedynie szmerami.
Jedyne o czym jeszcze myślała oprócz przyjaciół i rodziny to moment, w którym ją zabiją, kończąc tym samym jej cierpienia.

_______________________________________________

Witam!

Kochani, ja naprawdę bardzo was przepraszam za tak długą przerwę! Mam nadzieję, że mi wybaczycie. Chodzi o to, że moja wena po prostu wyparowała. Ilekroć starałam się coś napisać, nic mi z tego nie wychodziło. Do tego ciągle myślę, o usunięciu tego bloga. Dokończyłabym w takim wypadku niewolnicy-wyspy i this-is-not-true.

Jeszcze raz b a r d z o  w a s  p r z e p r a s z a m! Jeśli blog nie zostanie usunięty, postaram się napisać notkę szybciej. Chyba, że znów dyrektor przez dwa tygodnie będzie bawił się moimi nerwami. Teram odzyskałam tablet, więc będę pisała częściej. Nie wiem dlaczego, ale nie lubię pisać na komputerze notek. Taki mój już typ.
Zastanawiałam się także, aby dodać nową zakładkę. Forum. Aby każdy mógł się wypowiadać na dowolny temat, czytelniczki i bloggerki lepiej by się poznały, ale jeszcze nie wiem. A co wy o tym sądzicie?

Pozdrawiam,

s.w.e.e.t.n.e.s.s